ΠΡΩΤΟΔΙΚΕΙΟ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
Τμήμα Ναυτικών Διαφορών
Αριθμός απόφασης 3720/2018
ΤΟ ΜΟΝΟΜΕΛΕΣ ΠΡΩΤΟΔΙΚΕΙΟ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
Τακτική Διαδικασία
Συγκροτήθηκε από τη Δικαστή Ευαγγελία Μπέλλου, Πρωτοδίκη, που ορίστηκε από τον Πρόεδρο του Τριμελούς Συμβουλίου Διοίκησης του Πρωτοδικείου, και από τη Γραμματέα Αθανασία Πουλοπούλου.
Συνεδρίασε δημόσια στο ακροατήριό του την 22η Μαΐου 2018 για να δικάσει την υπόθεση μεταξύ:
ΤΟΥ ΕΝΑΓΟΝΤΟΣ: … του … και της … κατοίκου …, για τον οποίο κατέθεσε εμπρόθεσμα προτάσεις ο πληρεξούσιος δικηγόρος του Χαρίλαος Αθανασόπουλος (ΑΜΔΣΑ 8379), δυνάμει του υπ’ αριθ. …/29-01-2018 ειδικού πληρεξουσίου του ασκούντος συμβολαιογραφικά καθήκοντα, Νικόλαου Σάκκαρη, Επίτιμου Γενικού Πρόξενου του Επίτιμου Γενικού Προξενείου της Ελλάδος στο …, και δεν εκπροσωπήθηκε στο ακροατήριο από πληρεξούσιο δικηγόρο. Ο ως άνω πληρεξούσιος δικηγόρος προσκόμισε το υπ’ αριθ. …/2018 γραμμάτιο προκαταβολής εισφορών του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών.
ΤΗΣ ΕΝΑΓΟΜΕΝΗΣ: Ανώνυμης Ναυτιλιακής Εταιρίας με την επωνυμία «…», με Α.Φ.Μ. … – Δ.Ο.Υ. Πλοίων, που εδρεύει στην … και εκπροσωπείται νόμιμα, για την οποία κατέθεσε εμπρόθεσμα προτάσεις η πληρεξούσια δικηγόρος της Μαρία Αρβανίτη (ΑΜΔΣΠ 1322), δυνάμει του υπ’ αριθ. …/22-11-2013 γενικού πληρεξουσίου ενώπιον της συμβολαιογράφου Αθηνών Ιωάννας Φωτοπούλου, και δεν εκπροσωπήθηκε στο ακροατήριο από πληρεξούσιο δικηγόρο. Η ως άνω πληρεξούσια δικηγόρος προσκόμισε το υπ’ αριθ. …/2018 γραμμάτιο προκαταβολής εισφορών του Δικηγορικού Συλλόγου Πειραιώς.
Ο ενάγων ζητεί να γίνει δεκτή η από 06-12-2017 με Γ.Α.Κ. 13241/2017 και με Ε.Α.Κ. 6575/2017 αγωγή του, που κατατέθηκε στη Γραμματεία του Πρωτοδικείου την 08-12-2017, η οποία, μετά το πέρας των προθεσμιών που προβλέπουν οι διατάξεις των άρθρων 237 και 238 ΚΠολΔ, με την από 18-04-2018 πράξη του Προέδρου του Τριμελούς Συμβουλίου Διοίκησης του Πρωτοδικείου προσδιορίστηκε για να συζητηθεί στη δικάσιμο που αναφέρεται στην αρχή της παρούσας, και εγγράφηκε στο πινάκιο.
Η υπόθεση εκφωνήθηκε στη σειρά της από το πινάκιο και συζητήθηκε.
ΑΦΟΥ ΜΕΛΕΤΗΣΕ ΤΗ ΔΙΚΟΓΡΑΦΙΑ
ΣΚΕΦΘΗΚΕ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΝΟΜΟ
Ι. Από το συνδυασμό των διατάξεων των άρθρων 321, 322, 324, 325, 331 ΚΠολΔ και 929 ΑΚ συνάγεται ότι σε περίπτωση αγωγής αποζημίωσης που θεμελιώνεται σε αδικοπραξία από την οποία έχει προκληθεί βλάβη του σώματος ή της υγείας προσώπου, η τελεσίδικη απόφαση, που έχει εκδοθεί επί προγενέστερης αγωγής του παθόντος, αποτελεί δεδικασμένο στη νέα δίκη, κατά την οποία, με βάση την αδικοπραξία που κρίθηκε, επιδιώκεται η παραπέρα ανόρθωση της συνεχιζόμενης ζημίας, εφόσον δεν επήλθε μεταβολή του νομικού καθεστώτος που διέπει το δικαίωμα και των πραγματικών περιστατικών που το αποτέλεσαν, τόσο ως προς τις συνθήκες, κάτω από τις οποίες συνέβη η αδικοπραξία και την υπαιτιότητα του εναγόμενου ή των προστηθέντων του, όσο και ως προς τη ζημία που υπέστη ο ενάγων κατά το χρονικό διάστημα που περιλαμβάνεται στην πρώτη αγωγή όχι όμως και για μεταγενέστερο χρονικό διάστημα κατά το οποίο είναι δυνατόν η αδικοπραξία να εξακολουθήσει να αναδίδει συνέπειες που δεν προβλέφθηκαν με την πρώτη αγωγή (Βλ. ΑΠ 1012/2004, ΕΑ 138/2010, EA 4480/2007, EA 3276/2002, δημοσιευμένες σε ΤΝΠ NOMOS, πρβλ. ΑΠ 782/2017 ΤΝΠ NOMOS). II. Αν από την έκθεση των περιστατικών η μελλοντική ζημία παρίσταται ως ενδεχόμενη απλά, τότε η αγωγή δεν είναι νόμιμη και δεν θεμελιώνει αξίωση αποζημίωσης. Είναι διαφορετικό το ζήτημα, ότι στην αγωγή η ζημία του ενάγοντος εμφανίζεται ως πιθανή κατά τη συνήθη πορεία των πραγμάτων, όμως από τις αποδείξεις προκύπτει ότι αυτή είναι απλά ενδεχόμενη. Στη τελευταία αυτή περίπτωση η αγωγή είναι απορριπτέα ως κατ’ ουσίαν αβάσιμη. Για να επιδικασθεί αποζημίωση για τη μελλοντική ζημία θα πρέπει να είναι δυνατός ο προσδιορισμός αυτής κατά το χρόνο της απόφασης, είτε εφάπαξ, είτε κατά χρονικές περιόδους. Όταν, όμως, αυτή δεν είναι απλώς μέλλουσα, αλλά η πραγμάτωση της εξαρτάται και από άλλους αστάθμητους παράγοντες, οι οποίοι είναι ενδεχόμενο να επέλθουν στο μέλλον και των οποίων η τυχόν μέλλουσα πραγματοποίηση είναι αδύνατο να προβλεφθεί κατά τους κανόνες της κοινής πείρας, τότε δεν επιδικάζεται ως πρόωρη, και επιδικάζεται μόνο όταν γεννηθεί. Η τελεσίδικη απόφαση με την οποία απορρίπτεται η αγωγή ως προώρως ασκηθείσα, δεν δημιουργεί ως προς τούτο δεδικασμένο, γιατί δεν πρόκειται για τομή της διαφοράς (Βλ. ΑΠ 869/2013, ΑΠ 377/2009, ΑΠ 2076/2006, δημοσιευμένες σε ΤΝΠ NOMOS). Στην προκειμένη περίπτωση με την αγωγή εκτίθεται ότι κατά τον αναφερόμενο στο δικόγραφο χρόνο και υπό τις περιγραφόμενες συνθήκες ο ενάγων, κάτοικος …, κατά την αποβίβασή του από το Ε/Γ – Ο/Γ πλοίο «…», πλοιοκτησίας της εναγόμενης, υπέστη τραυματισμό, κατά τα ειδικότερα εκτιθέμενα. Ότι με την υπ’ αριθ. 316/2017 απόφαση του Εφετείου Πειραιώς (τμήμα ναυτικών διαφορών), η οποία εκδόθηκε επί της από 14-12-2012 και με Α.Κ. 10092/2012 αρχικής αγωγής του ενάγοντος, κρίθηκε τελεσίδικα ότι αποκλειστικά υπαίτιοι για τον τραυματισμό του ήταν οι προστηθέντες της εναγόμενης, πλοίαρχος και υποπλοίαρχος (συνεναγόμενοι στην εκεί δίκη) του πλοίου της, και επιδικάσθηκε σ’ αυτόν το ποσό των 40.000 ευρώ, ως χρηματική ικανοποίηση λόγω ηθικής βλάβης, καθώς και το συνολικό ποσό των 52.120 ευρώ, ως πλασματική αμοιβή υποκατάστατης δύναμης, για το χρονικό διάστημα από την 23-08-2011 έως την 31-01-2017, με βάση τα ειδικότερα αναφερόμενα στο σκεπτικό και το διατακτικό της. Ότι με την ίδια ως άνω απόφαση το αγωγικό αίτημα για πλασματική αμοιβή υποκατάστατης δύναμης για το χρονικό διάστημα πέραν της 31-01-2017 και μέχρι την 31-01-2026 απορρίφθηκε ως προώρως ασκηθέν. Με βάση το ιστορικό αυτό, μετά από παραδεκτό περιορισμό του αγωγικού αιτήματος από καταψηφιστικό σε αναγνωριστικό (άρθρα 223 εδ. β’, 295 εδ. β’, 297 ΚΠολΔ), ο ενάγων ζητεί ν’ αναγνωριστεί η υποχρέωση της εναγόμενης να του καταβάλει, ως πλασματική αμοιβή υποκατάστατης δύναμης για το χρονικό διάστημα από την 01-02-2017 έως την 31-01-2026, το συνολικό ποσό των 162.000 ευρώ, εφάπαξ μεν ως προς το ληξιπρόθεσμο κατά την ημερομηνία δημοσίευσης της απόφασης ποσό, και σε μηνιαίες δόσεις, ποσού 1.500 ευρώ η καθεμία, για το μετέπειτα και μέχρι την 31-01-2016 χρονικό διάστημα, με το νόμιμο τόκο επιδικίας, άλλως υπερημερίας, με τις ακόλουθες διακρίσεις: α) από την επίδοση της αγωγής, ως προς το απαιτητό κατά το χρόνο έγερσης της αγωγής ποσό, και β) από την επομένη που κάθε επιμέρους παροχή κατέστη απαιτητή, κατά το μη ληξιπρόθεσμο ποσό κατά την ίδια ημερομηνία και μέχρι την 31-01-2016, με το νόμιμο τόκο υπερημερίας από τότε που κάθε μηνιαία δόση θα καθίσταται απαιτητή, ήτοι από την πέμπτη ημέρα κάθε μήνα και μέχρι την εξόφληση. Με αυτό το περιεχόμενο και κύριο αίτημα, η αγωγή, με την οποία εισάγεται προς διάγνωση διαφορά με στοιχεία αλλοδαπότητας, λόγω της κατοικίας του ενάγοντος στην αλλοδαπή και, συγκεκριμένα, στο … …, παραδεκτά και αρμόδια εισάγεται για συζήτηση κατά την τακτική διαδικασία σε τούτο το Δικαστήριο, το οποίο είναι καθ’ ύλην και κατά τόπο αρμόδιο (άρθρα 7, 8, 9, 12 παρ. 1, 13, 14 παρ. 2, 25 παρ. 2, σε συνδυασμό με το άρθρο 51 παρ. 1 περ. α’, 2, 3Α και 3Β περ. ιζ’ του Ν. 2172/1993, λόγω της ναυτικής φύσης της διαφοράς). Συνακόλουθα, το παρόν Δικαστήριο έχει διεθνή δικαιοδοσία, σύμφωνα με τα άρθρα 1 παρ. 1, 4 παρ. 1, 62 παρ. 1, 63 παρ. 1α’, 80, 81 του Κανονισμού (ΕΕ) αριθ. 1215/2012 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου «για τη διεθνή δικαιοδοσία, την αναγνώριση και την εκτέλεση αποφάσεων σε αστικές και εμπορικές υποθέσεις», ο οποίος, με βάση τη διάταξη του άρθρου 66 παρ. 1, εφαρμόζεται στις αγωγές που ασκούνται κατά ή μετά την 10-01-2015, όπως στην προκειμένη περίπτωση η κρινόμενη αγωγή, λόγω της καταστατικής έδρας της εναγόμενης στην ημεδαπή (με την επισήμανση ότι οι διατάξεις του άρθρου 17 παρ. 1 της Σύμβασης των Αθηνών, που ορίζουν τα αρμόδια δικαστήρια για την έγερση αγωγής βάσει των άρθρων 3 και 4, δεν συμπεριλήφθηκαν στο κείμενο του Κανονισμού (ΕΚ) 392/2009 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου της 23ης Απριλίου 2009 «σχετικά με την ευθύνη των μεταφορέων που εκτελούν θαλάσσιες μεταφορές επιβατών, σε περίπτωση ατυχήματος» – Βλ. Κοροτζή Ι., Ο Νέος Κανονισμός (ΕΚ) 329/2009 για την ευθύνη του θαλάσσιου μεταφορέα επιβατών σε περίπτωση ατυχήματος, ό.π., σελ. 264). Περαιτέρω, η αγωγή επιδόθηκε στην εναγόμενη εντός της προβλεπόμενης προθεσμίας των τριάντα ημέρων από την κατάθεσή της, σύμφωνα με τη διάταξη του άρθρου 215 παρ. 2 ΚΠολΔ, καθώς αυτή κατατέθηκε στη Γραμματεία του Πρωτοδικείου την 08-12-2017, όπως προκύπτει από τη συνημμένη στο αγωγικό δικόγραφο έκθεση κατάθεσης δικογράφου, και επιδόθηκε στην εναγόμενη την 12-12-2017 (Βλ. την υπ’ αριθ. …’/12-12-2017 έκθεση επίδοσης της δικαστικής επιμελήτριας στην περιφέρεια του Εφετείου Αθηνών, με έδρα το Πρωτοδικείο Αθηνών, …). Εξάλλου, αναφορικά με το εφαρμοστέο ουσιαστικό δίκαιο που διέπει την επίδικη διαφορά, η οποία έχει στοιχεία αλλοδαπότητας, όπως προαναφέρθηκε, λεκτέα είναι τα ακόλουθα: Α) Ως προς την κύρια αδικοπρακτική βάση της αγωγής, εφαρμοστέο δίκαιο είναι το ελληνικό ουσιαστικό δίκαιο, με βάση τις διατάξεις των άρθρων 1 παρ. 1, 2 και 4 παρ. 1 του Κανονισμού (ΕΚ) 864/2007 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου της 11ης Ιουλίου 2007 «για το εφαρμοστέο δίκαιο στις εξωσυμβατικές ενοχές» (Ρώμη ΙΙ), ως το δίκαιο της χώρας στην οποία επήλθε η ζημία. Β) Ως προς τις επικουρικές βάσεις της αγωγής, με τις οποίες ο ενάγων διώκει να θεμελιώσει ενδοσυμβατική ευθύνη της εναγόμενης, εφαρμοστέο δίκαιο είναι επίσης το ελληνικό, σύμφωνα με τις διατάξεις των άρθρων 1 παρ. 1, 4 παρ. 1 β’ του Κανονισμού (ΕΚ) αριθ. 593/2008 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου της 17ης Ιουνίου 2008 «για το εφαρμοστέο δίκαιο στις συμβατικές ενοχές» (Ρώμη Ι), ως το δίκαιο της χώρας στην οποία ο πάροχος υπηρεσίας, εν προκειμένω η εναγόμενη, έχει τη συνήθη διαμονή του. Σε κάθε δε περίπτωση, το ελληνικό δίκαιο τυγχάνει εφαρμοστέο και λόγω σιωπηρού μετασυμβατικού καθορισμού, καθώς τις διατάξεις του επικαλείται ο ενάγων, χωρίς να αντιλέγει στην εφαρμογή τους η εναγόμενη. Με βάση λοιπόν το ελληνικό δίκαιο η αγωγή, ως προς την κύρια βάση της είναι ορισμένη και νόμιμη ερειδόμενη στις διατάξεις των άρθρων 84 εδ. β’ ΚΙΝΔ, 297 εδ. α’, 298, 340, 341, 345, 346, 914, 929 εδ. α’ ΑΚ, 70 ΚΠολΔ (Ως προς το ότι και μετά την τροπή του καταψηφιστικού αιτήματος σε αναγνωριστικό οφείλονται τόκοι επιδικίας: Βλ. ΑΠ 1207/2017 ΤΝΠ NOMOS). Ωστόσο, οι επικουρικές βάσεις της αγωγής, τις οποίες ο ενάγων διώκει να θεμελιώσει σε ενδοσυμβατική ευθύνη της εναγόμενης, αφενός με βάση τον Κανονισμό (ΕΚ) 392/2009 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου της 23ης Απριλίου 2009 «σχετικά με την ευθύνη των μεταφορέων που εκτελούν θαλάσσιες μεταφορές επιβατών σε περίπτωση ατυχήματος» (α’ επικουρική βάση), αφετέρου με βάση τις διατάξεις των άρθρων 330 και 334 ΑΚ (β’ επικουρική βάση), τυγχάνουν απαράδεκτες λόγω αοριστίας και ως εκ τούτου απορριπτέες, διότι ο ενάγων δεν προσδιορίζει με σαφήνεια την ιδιότητα της αντιδίκου του σε σχέση με την επίδικη μεταφορά και κατά συνέπεια την εκ του επίδικου συμβάντος αντίστοιχη με την ως άνω ιδιότητα και εξ αυτής πηγάζουσα ευθύνη της. Πρέπει, επομένως, η αγωγή, κατά το σκέλος που κρίθηκε ορισμένη και νόμιμη, να ερευνηθεί περαιτέρω και ως προς την ουσιαστική της βασιμότητα, χωρίς να απαιτείται, μετά την τροπή των κύριου αγωγικού αιτήματος σε αναγνωριστικό, η καταβολή του ανάλογου τέλους δικαστικού ενσήμου (άρθρο 33 του Ν. 4446/2016 – ΦΕΚ Α’ 240/22-12-2016).
Από όλα τα έγγραφα που προσκομίζουν με επίκληση οι διάδικοι -μεταξύ των οποίων-: α) η από 20-06-2012 ιατρική γνωμάτευση του Δρ. … την οποία προσάγει με επίκληση ο ενάγων σε νόμιμη μετάφραση από την ιταλική γλώσσα στην ελληνική, και εκτιμάται ελεύθερα, κατά το άρθρο 390 ΚΠολΔ (Βλ. ΟλΑΠ 8/2005, ΑΠ 858/2011 ΤΝΠ NOMOS), και β) η από 16-03-2018 ιατρική βεβαίωση του χειρουργού …, την οποία προσάγει με επίκληση ο ενάγων σε νόμιμη μετάφραση από την ιταλική γλώσσα στην ελληνική, η οποία λαμβάνεται υπόψη για τη συναγωγή δικαστικών τεκμηρίων, παρόλο που κρίνεται ότι αυτή εκδόθηκε για να χρησιμοποιηθεί στην παρούσα δίκη (Βλ. ΑΠ 983/1981 ΝοΒ 1982.643, Κεραμέα/Κονδύλη/Νίκα (-Τέντε), Ερμηνεία ΚΠολΔ, Τόμος Ι, άρθρο 339, αριθ. περ. 11, σελ. 690), απορριπτομένου του αντίθετου ισχυρισμού της εναγόμενης, καθώς και από την υπ’ αριθ. …/27-06-2014 έκθεση πραγματογνωμοσύνης του νευροχειρουργού …, ο οποίος διορίσθηκε με την υπ’ αριθ. 698/2014 απόφαση του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Πειραιώς (τακτική διαδικασία – τμήμα ναυτικών διαφορών), αποδεικνύονται τα ακόλουθα πραγματικά περιστατικά: Την 01-08-2011 και περί ώρα 17.30 ο ενάγων επιβιβάσθηκε στο λιμάνι του Πειραιά στο υπό ελληνική σημαία Ε/Γ – Ο/Γ πλοίο «…», πλοιοκτησίας της εναγόμενης, προκειμένου να μεταβεί στη νήσο …. Περί ώρα 23.30 της ίδιας ημέρας το πλοίο κατέπλευσε στο λιμάνι της …. Κατά τη διάρκεια της αποβίβασής του από το πλοίο ο ενάγων, ενώ βρισκόταν στο μέσο της πρυμναίας δεξιάς σκάλας καθόδου, η οποία οδηγούσε από το κατάστρωμα (deck) 5 προς την έξοδο του πλοίου, παρασύρθηκε από το πλήθος των επιβατών, οι οποίοι επιχειρούσαν να τον προσπεράσουν από δεξιά και από αριστερά και αισθάνθηκε ισχυρή ώθηση από πίσω, οφειλόμενη στον έντονο συνωστισμό που επικρατούσε, με αποτέλεσμα να χάσει την ισορροπία του και να πέσει ανάσκελα στα σκαλοπάτια. Ο ενάγων μεταφέρθηκε στο Κέντρο Υγείας …, όπου κατόπιν διασωλήνωσης και σταθεροποίησής του, τα ξημερώματα της 2ης-08-2011 διακομίσθηκε διασωληνωμένος στη Νευροχειρουργική Κλινική του Γ.Ν.Α. «…», όπου εισήχθη με ιστορικό κρανιοεγκεφαλικών κακώσεων, επανέλεγχο θλάσεων και ΘΜΣΣ. Ειδικότερα, κατά την εισαγωγή του ενάγοντος στο παραπάνω νοσοκομείο διαπιστώθηκαν: «Ρωγμώδες κάταγμα πρόσθιας άνω επιφάνειας Θ10 με ήπια σφηνοειδή παραμόρφωση. Παρουσία εκφυλιστικών αλλοιώσεων, ιδία των κατωτέρω αυχενικών σπονδύλων με στένωση του μεσοσπονδύλιου διαστήματος Α5-Α6 και οπίσθια οστεόφυτα. Εκφυλιστικές αλλοιώσεις επιφυσιακών πλακών Α5-Α6 και Α6-Α7 (Βλ. την από 02-08-2011 ιατρική γνωμάτευση της ιατρού Α. Σκουλά). Σύμφωνα με τη μεταγενέστερη από 09-08-2011 ιατρική γνωμάτευση του ιατρού Στυλιανού Μπενάκη, διαπιστώθηκαν τα ακόλουθα αναφορικά με τον ενάγοντα: «Ευμεγέθης αιμορραγική θλάση δεξιά μετωπιαία. Υπόπυκνες αλλοιώσεις – οίδημα πέριξ των αιμορραγικών στοιχείων. Υπόπυκνη εικόνα υγρώματος αριστερά μετωποβρεγματικά. Μικρή υπόπυκνη αλλοίωση αριστερά κροταφοϊνιακά. Βαθμός μείωσης του ύψους του Θ10 σπονδύλου, με τις αλλοιώσεις να αφορούν στην άνω υπαρθρική επιφάνεια των σπονδύλων, προφανώς λόγω κάκωσης, χωρίς ενδοαυλική προσεκβολή οστεϊκού τεμαχίου. Πνευμονική θλάση κάτω λοβού δεξιού πνεύμονος». Ο ενάγων νοσηλεύθηκε στο παραπάνω νοσοκομείο από την 02-08-2011 μέχρι την 22-08-2011, και μετά την έξοδό του διακομίσθηκε στην Ιταλία. Σύμφωνα με όσα προεκτέθηκαν, εξαιτίας της πτώσης του, ο ενάγων υπέστη κρανιοεγκεφαλική κάκωση (μέτρια έως βαριά CGS 7/15), με συνέπεια πολλαπλές εγκεφαλικές θλάσεις, με κυριότερη ευμεγέθη αιμορραγική θλάση δεξιά μετωπιαία και συνοδό κάταγμα Θ10, καθώς και θλάση κάτω λοβού δεξιού πνεύμονος, και οι εν λόγω βλάβες τον έχουν καταστήσει ανάπηρο, ενώ το αποτέλεσμα αυτό θεωρείται μόνιμο και μη αναστρέψιμο. Ειδικότερα, όπως προκύπτει από την με ημερομηνία 27-06-2014 έκθεση ιατρικής πραγματογνωμοσύνης του νευροχειρουργού …, που διορίσθηκε με την υπ’ αριθ. 698/2014 μη οριστική απόφαση του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Πειραιώς (τακτική διαδικασία – τμήμα ναυτικών διαφορών), ο ενάγων περπατά με τη βοήθεια βακτηρίας, διότι παρουσιάζει αστάθεια βάδισης, η οποία οφείλεται σε μετατραυματική λαβυρινθίτιδα και συνοδεύεται με ζάλη, δυσκολία στη βάδιση και αβεβαιότητα. Παρουσιάζει προβλήματα επικοινωνίας στο λόγο, και μετωπιαίο σύνδρομο, δηλαδή αλλαγή συμπεριφοράς, επιθετικότητα με εναλλαγές απάθειας και αντικοινωνικότητας, δυσκολίες στη μνήμη, απελευθέρωση των αναστολών σε κοινωνικό πλαίσιο, απώλεια της αίσθησης της οσμής και της γεύσης. Σύμφωνα με την ίδια έκθεση πραγματογνωμοσύνης, για χρονικό διάστημα τεσσάρων μηνών από την ημέρα του ατυχήματος ο ενάγων παρουσίαζε μερική αναπηρία σε ποσοστό 70% περίπου, ενώ κατά την εξέτασή του από τον παραπάνω αναφερόμενο πραγματογνώμονα ο ίδιος παρουσίαζε μερική μόνιμη αναπηρία σε ποσοστό 42%, προσδιοριζόμενη, με γνώμονα τον Κανονισμό εκτίμησης βαθμού αναπηρίας (ΦΕΚ Β’ 819/7.10.1993), σε ποσοστό 20% για το μετωπιαίο σύνδρομο, σε ποσοστό 20% για την μετατραυματική λαβυρινθίτιδα, σε ποσοστά 10% για την ανοσμία και 7% για την αγευσία, και σε ποσοστό 5% για τα υποκειμενικά ενοχλήματα. Τα παραπάνω ενισχύονται από την με ημερομηνία 20-06-2012 ιατρική γνωμάτευση του Δρ. … την οποία προσάγει με επίκληση ο ενάγων σε νόμιμη μετάφραση από την ιταλική γλώσσα στην ελληνική, με βάση την οποία, λόγω του ένδικου ατυχήματος, ο παραπάνω υπέστη «μετωπικό δεξιό αιμάτωμα με σημαντική υπολειπόμενη ενόχληση στο περπάτημα από αστάθεια, ανοσμία, αγευσία και ψυχοπαθολογική εικόνα από το σύνδρομο μέτωπο έλλειψης αναστολής και υποκειμενικό μετατραυματικό σύνδρομο (ζαλάδες, ανασφάλειες, πονοκέφαλος, απώλεια μνήμης σε σύντομο χρονικό διάστημα, αλλαγές στις συνήθειες του ύπνου)». Εξάλλου, από την με ημερομηνία 16-03-2018 ιατρική βεβαίωση του ιατρού – χειρουργού …, την οποία προσάγει με επίκληση ο ενάγων, και λαμβάνεται υπόψη για τη συναγωγή δικαστικών τεκμηρίων, προκύπτει ότι εξαιτίας του ένδικου ατυχήματος ο ενάγων «παρουσιάζει σύνδρομο ζάλης με αίσθημα αστάθειας, κινητικό έλλειμμα στο βάδισμα και για το λόγο αυτό πρέπει να συνοδεύεται από ένα άλλο πρόσωπο και να χρησιμοποιεί στήριγμα (μπαστούνι). Υπερευαισθησία κατά τη διάρκεια της ημέρας και συχνή υπνηλία, με πολυάριθμες νυκτερινές αφυπνίσεις, καταβολή και αίσθηση φραγμένων αυτιών. Ο ασθενής δεν μπορεί να οδηγήσει». Περαιτέρω, με αφορμή το παραπάνω συμβάν, ο ενάγων ήγειρε ενώπιον του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Πειραιώς (τακτική διαδικασία – τμήμα ναυτικών διαφορών) την από 14-12-2012 και με Α.Κ. 10092/2012 αγωγή στρεφόμενη -μεταξύ άλλων- και σε βάρος της εναγόμενης στην παρούσα δίκη. Επί της αγωγής αυτής, κατόπιν έκδοσης της προαναφερόμενης υπ’ αριθ. 698/2014 μη οριστικής απόφασης του παραπάνω Δικαστηρίου, με την οποία διατάχθηκε η επανάληψη της συζήτησης προκειμένου να διενεργηθεί ιατρική πραγματογνωμοσύνη, και κατόπιν έκδοσης της υπ’ αριθ. 2933/2015 οριστικής απόφασης του ίδιου Δικαστηρίου, που δέχθηκε εν μέρει την αγωγή, εκδόθηκε η υπ’ αριθ. 316/2017 απόφαση του Εφετείου Πειραιώς (τμήμα ναυτικών διαφορών), με την οποία κρίθηκε με ισχύ δεδικασμένου, σύμφωνα με τις διατάξεις των άρθρων 321, 322, 324, 325 περ. 1, 331 ΚΠολΔ: α) ότι οι συνθήκες επέλευσης του ένδικου συμβάντος ήταν οι παραπάνω αναφερόμενες, β) ότι το ένδικο συμβάν, εξαιτίας του οποίου προκλήθηκε ο τραυματισμός του ενάγοντος, οφείλεται σε αποκλειστική υπαιτιότητα των προστηθέντων της εναγόμενης στην παρούσα δίκη, πλοιάρχου και υποπλοίαρχου του πλοίου «…», πλοιοκτησίας της, και γ) ότι εξαιτίας της μόνιμης αναπηρίας του και της κατάστασης της υγείας του, ο ενάγων περιήλθε σε αδυναμία να αυτοεξυπηρετείται και είχε ανάγκη παροχής πρόσθετων υπηρεσιών και φροντίδων από άλλο πρόσωπο. Στο πλαίσιο αυτό, κρίθηκε ότι για τις πρόσθετες υπηρεσίες και φροντίδες που παρασχέθηκαν στον ενάγοντα από τη σύζυγο και τα τέκνα τους, με εντατικοποίηση των προσπαθειών τους, για χρονικό διάστημα εκατόν είκοσι ημερών από την 23-08-2011, ημερομηνία της εξόδου του από το Γ.Ν.Α. «…» και επιστροφής του στην οικία του στην Ιταλία, ο ενάγων δικαιούταν την καταβολή ποσού ίσου με αυτό που θα κατέβαλε ως αποδοχές, εάν προσλάμβανε για την περιποίησή του τρίτο πρόσωπο ως οικιακή βοηθό ή νοσοκόμα, υπολογιζόμενου του ποσού αυτού σε (8 ευρώ ανά ώρα Χ 16 ώρες ημερησίως = 128 ευρώ ημερησίως Χ 120 ημέρες =) 15.360 ευρώ. Περαιτέρω, κρίθηκε ότι κατά το μεταγενέστερο χρονικό διάστημα και μέχρι τουλάχιστον την ημερομηνία συζήτησης της ως άνω αρχικής αγωγής του ενώπιον του πρωτοβάθμιου δικαστηρίου, ο ενάγων χρειάστηκε τη βοήθεια τρίτου προσώπου για την ατομική του φροντίδα, η οποία του παρασχέθηκε από τη σύζυγό του και τα τέκνα τους, επί πέντε ώρες ημερησίως, χωρίς την πρόσληψη υποκατάστατης δύναμης. Επίσης, κρίθηκε ότι με βάση την ηλικία του ενάγοντος και τα διδάγματα της κοινής πείρας και λογικής, αυτός θα είχε τις ίδιες ανάγκες για παροχή βοήθειας από τρίτα πρόσωπα και κατά το επόμενο χρονικό διάστημα μέχρι την 31-01-2017. Στο πλαίσιο αυτό, κατά την κρίση του Εφετείου, ο ενάγων δικαιούταν την καταβολή ποσού ίσου με αυτό που θα κατέβαλε ως αποδοχές, εάν προσλάμβανε για την περιποίησή του τρίτο πρόσωπο ως οικιακή βοηθό ή νοσοκόμα, ανερχομένου του ποσού αυτού σε 36.760 ευρώ, υπολογιζόμενου με 4 ευρώ ανά ώρα Χ 5 ώρες ημερησίως, ήτοι προς 20 ευρώ ημερησίως. Τέλος, το αίτημα του ενάγοντος για καταβολή αποζημίωσης για μέλλουσα ζημία για το χρονικό διάστημα πέραν της 31ης-01-2017 και μέχρι την 31η-01-2016 κρίθηκε απορριπτέο ως προώρως ασκηθέν, σύμφωνα με τα αναφερόμενα στο σκεπτικό της προαναφερόμενης υπ’ αριθ. 316/2017 απόφασης του Εφετείου Πειραιώς. Με την κρινόμενη αγωγή, ο ενάγων προβάλλει αξιώσεις σε βάρος της εναγόμενης για πλασματική αμοιβή υποκατάστατης δύναμης για το χρονικό διάστημα από την 01-02-2017 και μέχρι την 31η-01-2026. Ως προς το αγωγικό αυτό αίτημα, το οποίο απορρίφθηκε ως προώρως ασκηθέν, όπως προαναφέρθηκε, δεν δημιουργήθηκε δεδικασμένο, σύμφωνα με τη δεύτερη νομική σκέψη που παρατέθηκε στο σκεπτικό της παρούσας. Λαμβάνοντας υπόψη την κατάσταση της υγείας του ενάγοντος, όπως αυτή διαμορφώθηκε εξαιτίας του τραυματισμού του, με τα προαναφερόμενα συμπτώματα, τα οποία είναι απότοκα του τραυματισμού του, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι αυτός παρουσιάζει μερική μόνιμη αναπηρία, ενόψει και της ηλικίας του, καθώς αυτός γεννήθηκε την 20-12-1940, και με βάση τα διδάγματα της κοινής πείρας και λογικής, τα οποία λαμβάνονται αυτεπαγγέλτως υπόψη (άρθρο 336 παρ. 4 ΚΠολΔ), κρίνεται αφενός ότι από την 01-02-2018 και μέχρι σήμερα ο ενάγων είχε ανάγκη παροχής πρόσθετων υπηρεσιών και φροντίδας από τρίτο πρόσωπο, οι οποίες του παρασχέθηκαν από τη σύζυγό του και τον υιό τους, με εντατικοποίηση των προσπαθειών τους επί πέντε ώρες ημερησίως, χωρίς την πρόσληψη υποκατάστατης δύναμης, αφετέρου ότι αυτός θα έχει τις ίδιες ανάγκες για παροχή βοήθειας και κατά το επόμενο χρονικό διάστημα, μέχρι την 31-01-2021. Επομένως, ο ενάγων δικαιούται ν’ αξιώσει την καταβολή από την εναγόμενη ποσού ίσου με αυτό που θα κατέβαλε ως αποδοχές, εάν προσλάμβανε για τη φροντίδα του τρίτο πρόσωπο, ως υποκατάστατη δύναμη, υπολογιζομένου του ποσού αυτού, με βάση τα διδάγματα της κοινής πείρας (οι διάδικοι δεν προσκομίζουν συγκριτικά στοιχεία), στο ποσό των 4 ευρώ ανά ώρα Χ 5 ώρες ημερησίως και στο συνολικό ποσό των (20 ευρώ ανά ημέρα Χ 30 ημέρες Χ 12 μήνες Χ 3 έτη =) 21.600 ευρώ. Επισημαίνεται ότι τα προσαγόμενα αποδεικτικά μέσα, μεταξύ των οποίων και η πρόσφατη με ημερομηνία 16-03-2018 ιατρική βεβαίωση του ιατρού – χειρουργού …, κρίνονται επαρκή για να μορφώσει το Δικαστήριο δικανική πεποίθηση για την κατάσταση της υγείας του ενάγοντος συνεπεία του ένδικου ατυχήματος και την εξαιτίας αυτής ανάγκη για παροχή πρόσθετων υπηρεσιών και φροντίδας, χωρίς να κρίνεται αναγκαία η διεξαγωγή νέας ιατρικής πραγματογνωμοσύνης, απορριπτομένου του σχετικού αιτήματος που υποβλήθηκε από την εναγόμενη με τις προτάσεις της. Ωστόσο, το αγωγικό αίτημα για αναγνώριση της υποχρέωσης της εναγόμενης για την καταβολή αποζημίωσης για την ίδια ως άνω αιτία για μέλλουσα ζημία του ενάγοντος πέραν της τριετίας, τυγχάνει απορριπτέο, ως προώρως ασκηθέν, διότι, κατά την κρίση του Δικαστηρίου, δεν θεμελιώνεται επί του παρόντος δικαίωμα αποζημίωσης του ενάγοντος, ενώ η επέλευση της ζημίας του εξαρτάται και από άλλους αστάθμητους παράγοντες, οι οποίοι είναι ενδεχόμενο να προκύψουν στο μέλλον και των οποίων η τυχόν μέλλουσα πραγματοποίηση είναι αδύνατο να προβλεφθεί, με βάση τους κανόνες της κοινής πείρας και λογικής. Ειδικότερα, δεν είναι δυνατό να προβλεφθεί από τώρα η εξέλιξη της υγείας του ενάγοντος σε χρονικό διάστημα πέραν της 31ης-01-2021, ούτε να προβλεφθεί μελλοντικά η ανάγκη του ή μη προς πρόσληψη θεραπαινίδας ή οικιακής βοηθού, για την περίπτωση δε που ο ενάγων θα εξακολουθεί να χρειάζεται θεραπαινίδα ή οικιακή βοηθό, δεν είναι δυνατό να προβλεφθεί από τώρα ούτε για πόσες ώρες ημερησίως ή για πόσες ημέρες και ώρες θα τη χρειάζεται, ούτε βέβαια είναι εφικτό να προσδιοριστεί το ύψος των ημερομισθίων ή των μισθών των θεραπαινίδων ή οικιακών βοηθών, ανάλογα με τις ώρες απασχόλησής τους, διότι πρόκειται για στοιχεία εξαρτώμενα από μελλοντικούς οικονομικούς παράγοντες (Βλ. ΑΠ 1163/2017, ΑΠ 325/2016, ΑΠ 869/2013, δημοσιευμένες σε ΤΝΠ NOMOS). Με βάση τις παραπάνω παραδοχές, πρέπει η αγωγή να γίνει εν μέρει δεκτή και ως ουσιαστικά βάσιμη και να αναγνωριστεί η υποχρέωση της εναγόμενης να καταβάλει στον ενάγοντα το συνολικό ποσό των είκοσι μίας χιλιάδων εξακοσίων (21.600) ευρώ, με τις ακόλουθες διακρίσεις: α) το επιμέρους ποσό των τριών χιλιάδων εξακοσίων (3.600) ευρώ, το οποίο έχει καταστεί ληξιπρόθεσμο κατά την ημερομηνία δημοσίευσης της απόφασης, εφάπαξ, με το νόμιμο τόκο επιδικίας από την επομένη της επίδοσης της αγωγής, δηλαδή από την 13-12-2017, μέχρι την εξόφληση, β) το επιμέρους ποσό των (21.600 – 3.600 =) δέκα οκτώ χιλιάδων (18.000) ευρώ, που αφορά στο χρονικό διάστημα από την 01-08-2018 μέχρι την 31-01-2021, και δεν έχει καταστεί ληξιπρόθεσμο κατά την ημερομηνία δημοσίευσης της απόφασης, σε τριάντα μηνιαίες δόσεις, ποσού 600 ευρώ η καθεμία, καταβλητέες την πέμπτη ημέρα κάθε ημερολογιακού μήνα, με το νόμιμο τόκο υπερημερίας από τότε που κάθε μηνιαία περιοδική παροχή καθίσταται απαιτητή και μέχρι την εξόφληση. Περαιτέρω, πρέπει η εναγόμενη να καταδικασθεί σε μέρος των δικαστικών εξόδων του ενάγοντος, ανάλογο της ήττας της, σύμφωνα με όσα ειδικότερα ορίζονται στο διατακτικό (άρθρα 178 παρ. 1, 191 παρ. 2 ΚΠολΔ, 63 παρ. 1 i α’, 68 παρ. 1 Κώδικα Δικηγόρων). Τέλος, γίνεται μνεία ότι αφού δεν καταλείπεται αμφιβολία για την ταυτότητα του ενάγοντος (Βλ. το από 04-04-2016 έγγραφο του Τομέα Δημογραφικών Υπηρεσιών του Δήμου Βενετίας, σε συνδυασμό με αντίγραφα δελτίου ταυτότητας (παλαιά και νέα), που έχουν εκδοθεί από τις αρμόδιες ιταλικές αρχές, τα οποία προσάγει με επίκληση ο ενάγων σε νόμιμη μετάφραση από την ιταλική γλώσσα στην ελληνική), το κύριο όνομά του, το οποίο αναγράφηκε στο αγωγικό δικόγραφο ως «…», αναγράφεται στο προεισαγωγικό τμήμα της παρούσας απόφασης με το ορθό «…» (πρβλ. ΑΠ 968/2015 ΤΝΠ NOMOS), κατόπιν και της σχετικής δήλωσης του ενάγοντος με τις προτάσεις του.
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ
ΔΙΚΑΖΕΙ αντιμωλία των διαδίκων.
ΔΕΧΕΤΑΙ εν μέρει την αγωγή.
ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΕΙ ότι η εναγόμενη οφείλει να καταβάλει στον ενάγοντα το συνολικό ποσό των είκοσι μίας χιλιάδων εξακοσίων (21.600) ευρώ, με τις ακόλουθες διακρίσεις: α) το επιμέρους ποσό των τριών χιλιάδων εξακοσίων (3.600) ευρώ, το οποίο έχει καταστεί ληξιπρόθεσμο κατά την ημερομηνία δημοσίευσης της απόφασης, με το νόμιμο τόκο επιδικίας από την επομένη της επίδοσης της αγωγής, μέχρι την εξόφληση, β) το επιμέρους ποσό των δέκα οκτώ χιλιάδων (18.000) ευρώ, που αφορά στο χρονικό διάστημα από την 01-08-2018 μέχρι την 31-01-2021, σε τριάντα μηνιαίες δόσεις, ποσού 600 ευρώ η καθεμία, καταβλητέες την πέμπτη ημέρα κάθε ημερολογιακού μήνα, με το νόμιμο τόκο υπερημερίας από τότε που κάθε μηνιαία περιοδική παροχή καθίσταται απαιτητή και μέχρι την εξόφληση.
ΥΠΟΧΡΕΩΝΕΙ την εναγόμενη στην καταβολή μέρους των δικαστικών εξόδων του ενάγοντος, το ύψος των οποίων ορίζει στο ποσό των επτακοσίων (700) ευρώ.
Κρίθηκε, αποφασίστηκε και δημοσιεύθηκε στον Πειραιά σε έκτακτη δημόσια συνεδρίαση στο ακροατήριό του την 03-08-2018, χωρίς την παρουσία των διαδίκων και των πληρεξούσιων δικηγόρων τους.
Η ΔΙΚΑΣΤΗΣ Η ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ